Eens de 40 voorbij, werd ik me pijnlijk en acuut bewust van een innerlijk spanningsveld tussen mijn geleefde en vooral niet geleefde leven. Het werd de aankondiging van een zeer turbulente periode in mijn leven, waarbij ik afscheid nam van mijn huwelijk, mijn werk, bepaalde vrienden en kennissen... ik nam afscheid van mijn leven zoals ik het tot dan toe kende. Mijn omgeving stond erop te kijken, en mijn kinderen hielden hun hart vast bij het zien van zoveel plotse breuklijnen.  Het waren zonder meer heftige tijden van veel frictie die fysiek en mentaal een zware tol eisten. 

 

En toch. Het werd ook een nieuw begin. In de liefde. In de ontdekkingsreis naar een leven dat ik voller en bewuster wilde leven. In de relatie met mijn kinderen. In de relatie met oude en nieuwe vrienden. Dat ging niet zonder slag of stoot. Dat was (en is soms nog) een periode van pijnlijke transitie. 

 

Maar wat ik vooral onthoud, is mijn grote behoefte aan het vinden van mijn persoonlijke verhaallijn. Geen verhaal dat ik leefde omdat het zich in automatische modus uitrolde in functie van mijn eerder gemaakte keuzes. Maar een verhaal dat betekenis krijgt vanuit een bewustzijn over mijn verleden en heden, vanuit de band die ik wel en niet uitbouwde met mijn ouders, mijn partner(s), en mijn kinderen. Een verhaal dat betekenis krijgt vanuit de trots en teleurstelling over wel en niet gerealiseerde dromen en ambities. Maar ook een verhaal dat ik bewust intentioneel anders wilde gaan beleven, in heden en toekomst. Een verhaal met een perspectief.

​

In een eerste beweging leek ik vooral geconfronteerd te worden met pijn, onbegrip, verscheurdheid en veel verwarring... Ik zat op de brokstukken van mijn leven en voelde me ontredderd bij het zien van zoveel onsamenhangende fragmenten. Ik voelde me ondanks de nieuwe liefde heel erg kwetsbaar en fragiel. Het enige wat ik wist, was dat ik door moest zetten, in beweging moest blijven, want iets fluisterde me in dat ik eindelijk de juiste stappen aan het zetten was. 

​

In een tweede beweging besloot ik op zoek te gaan naar inzichten die me konden helpen om te begrijpen hoe ik op dit punt beland was, en hoe ik het nu anders kon gaan aanpakken. Het was ook het punt waarop ik besloot om eindelijk professioneel aan mijn eigen weg te gaan timmeren. Een pad waarop ik twee van mijn grote liefdes eindelijk platform zouden geven: mijn liefde voor fotografie en mijn fascinatie voor de ontwikkelingsmogelijkheden van de menselijke ziel en geest. Dit was het punt waarop de driejarige opleiding Transactionele Analyse mijn pad kruiste. Dit was het moment waarop ik van koers veranderde, en met vallen en opstaan leerde hoe ik dat kon doen.

​

Wanneer ik nu, 5 jaar later, op die periode terugblik, dan stel ik vast ik hoe ik mijn leven mild heb leren lezen als een boek. Een samenhangend verhaal over een innerlijke reis waarbij een rode draad de afzonderlijke hoofdstukken met verschillende plots en intriges aan elkaar rijgt. Gevoelens van ontreddering en verwarring hebben plaatsgemaakt voor een gevoel van heling. En in deze integrerende beweging is er betekenis ontstaan. Een betekenis die mij toestaat om verbinding te maken met mezelf, mijn omgeving en mijn dromen en doelen. Een betekenis die zich optekent vanuit een verhaal. Mijn verhaal.

​

En dat ik, bij het optekenen van mijn verhaal, mijn camera koester als trouwe bondgenoot, zal je vast niet verrassen. Op de foto zie je een fragment van mijn lezende dochter. Ook zij draagt een onverzadigbare liefde voor verhalen in zich, zij het op een haar geheel eigen manier.